روتر TP-LINK TL-WR1043ND

وقتی چند شبکه با یکدیگر بخواهند یکپارچه شوند مسیریاب همانند گلوگاهی آنها را به هم وصل میکند . در واقع دستگاهی است که به کمک آن بسته های داده را میتوان در شبکه به مقصد رساند.

هنگامی که چند مسیریاب در شبکه‌ها استفاده می‌شوند، با استفاده از یک پروتکل مسیریابی پویا اطلاعاتی دربارهٔ آدرس مقصد تبادل میکند همچنین در شبکه‌های به هم پیوسته بین هر دو سیستم یک جدول مسیریابی از مسیرهای ترجیحی می‌سازد

مسیریاب می‌تواند رابط‌هایی برای انواع اتصالات فیزیکی شبکه داشته باشد،مانند کابل‌های مسی، فیبر نوری یا انتقال بی سیم. سیستم عامل آن می‌تواند استانداردهای پروتکل‌های ارتباطی مختلف شبکه را نیز پشتیبانی کند. هر رابط شبکه توسط نرم افزارهای مخصوص برای فعال‌سازی بسته‌های داده استفاده می‌شود .به این منظور که بسته‌های داده بتوانند از یک پروتکل انتقالی سیستم به سیستم دیگر منتقل شوند

مسیریاب ها همچنین می‌توانند به عنوان متصل‌کنندهٔ یک یا چند گروه از دستگاه‌های کامپیوتری نیز استفاده شوند.به این گروه‌های منطقی کامپیوتری زیر شبکه میگوییم که هر کدام پیشوند شبکه‌ای متفاوتی دارند. پیشوندهای شبکه ثبت شده در جدول مسیریابی لزوما به صورت مستقیم اتصالات فیزیکی رابط‌ها را نمایش نمی دهند

مسیریاب دو لایه ی عملیاتی دارد

لایه کنترلی: مسیریاب یک جدول مسیریابی دارد که هر لیست نشان می‌دهد بستهٔ داده از کدام مسیر و همچنین از طریق کدام رابط فیزیکی باید فرستاده شود.

لایه انتقالی: مسیریاب بسته‌های داده را بین رابط‌های وروری و خروجی هدایت می‌کند. این کار باعث می‌شود که بسته‌ها به شبکه‌ای هدایت شوند که با نوع اطلاعات داخل آن‌ها متناسب است. برای این کار از داده‌های ذخیره شده در جدول‌های مسیریابی لایهٔ کنترلی استفاده می‌شود.